Πισωγύρισμα…
Η χειρότερη ευρωπαϊκή βραδιά του Ολυμπιακού επί Μίτσελ. Χειρότερη και από αυτήν της Λεβάντε. Διότι εκεί είχες να αντιμετωπίσεις και τον… Φρέντι Κρούγκερ Γκρέφε. Ενώ στον “τελικό” με την Ατλέτικο, πλην 2,3 ποδοσφαιριστών, οι άλλοι ξέχασαν να μπουν στο Καλντερόν. Αυτό είναι που με πείραξε περισσότερο. Ό,τι δεν γυάλιζε το μάτι της ομάδας σε ένα ματς με πολλά κίνητρα.
Φυσικά, άλλο Λεβάντε, άλλο Ατλέτικο. Γιατί, επειδή έχουν χαζέψει πολλοί, υπενθυμίζω ότι η Ατλέτικο είναι μια από τις 3, 4 κορυφαίες ομάδες της Ευρώπης. Και μπήκε στο γήπεδο λυσσασμένη. Την είχαμε πληγώσει πολύ με την τριάρα στο Καραϊσκάκης.
Αλλά, πάει πέρασε η Ατλέτικο. Το “νου σας ρεμάλια”, που θα έλεγε και ο Λαμπρούκος, στην Κέρκυρα και στον ΜΠΑΟΚ. Εκεί δεν υπάρχουν δικαιολογίες. Και no mercy στους Κλάους.
Μια κουβέντα για τους Ολυμπιακούς. Στα δύσκολα αποδεικνύονται οι πραγματικοί οπαδοί μιας ομάδας. Εμείς, και εκεί διαφέρουμε από τους πονεμένους, κρατήσαμε και κρατάμε τον Σύλλογο. Όπως στα πέτρινα χρόνια με τους “βασιλιάδες των ρουμπινιών” και τα τελευταία 2,3 χρόνια με τον Ερασιτέχνη.
Δεν μπορεί, λοιπόν, στο θετικό αποτέλεσμα ο Μίτσελ να είναι Φέργκιουσον και στο αρνητικό “μυρωδιάς” και προπονητής ελέω Ρομπέρτο. Δεν μπορεί στις νίκες η ομάδα να είναι Μπάρτσα και στις ήττες Μπάρτσα Αγίου Δημητρίου.
Και κάτι ακόμα. Δεν γίνεται να είσαι Ολυμπιακός και συνάμα Ρεάλ. Διαβάστε λίγο την ιστορία της κάθε ομάδας για να καταλάβετε γιατί Παναθηναϊκός ίσον Ρεάλ και Θρύλος ίσον Μπάρτσα. Δεν γίνεται να παίζεις με την Ατλέτικο και να τους ακουμπάς 100 ευρώ για μια φανέλα και μετά να γκρινιάζεις ότι ο Μαρινάκης σου πουλά στα 70 ευρώ ακριβά την φανέλα της ομάδος σου. Και δεν γίνεται να παίζει ο Ολυμπιακός στην Μαδρίτη και εσύ Ολυμπιακάρα να εμφανίζεσαι με φόρμα της λούζερ Άρσεναλ ή με καπελάκι της ανύπαρκτης Τορίνο.