Ραντεβού στην Ανάσταση
Πώς να το χωνέψουμε;
Στις 2 η ώρα στην Ανάσταση θα κηδέψουμε τον Παντελή. Απίστευτο.
Τα λόγια αυτού του είδους δεν μου αρέσουν. Μπορεί στα άλλα να είμαι λίγο “ρήτορας”, αλλά, σε αυτά δεν είμαι καθόλου καλός. Και τι να γράψω άλλωστε;
Μια ολόκληρη δεκαετία σχεδόν όπου πήγαινε αυτός, πήγαινα και εγώ. Όπου πήγαινα εγώ, πήγαινε και αυτός. Αυτοκόλλητοι σε τόσα πράγματα. Δύσκολα και εύκολα. Γνωστά και άγνωστα. Ωραία και άσχημα. Ευχάριστα και δυσάρεστα. Νίκες και ήττες.
Διαφωνούσαμε σε κάποια θέματα. Αλλά, ποτέ δεν στραβώσαμε. Ο ένας δίπλα στον άλλον πάντα. Αδελφικοί φίλοι. “Καρδιακοί φίλοι” που έλεγαν οι πατεράδες μας τότε.
Όσο σκέφτομαι ότι δεν θα τον ξαναδώ. Ότι δεν θα ξανακαθίσουμε μαζί στο γήπεδο, ότι δεν θα ξαναπανηγυρίσουμε αγκαλιασμένοι για τον Θρύλο στο Καραϊσκάκη και στο ΣΕΦ. Ότι δεν θα ξαναπιούμε τις μπύρες μας στον Νώντα και να τον πειράζω εγώ για την μπύρα κάτουρο που πίνει, την Heineken. Ότι δεν θα ξαναπάμε στον Κούλη να ακούσουμε τον “Ζαμπέτα” να παίζει τα ταξίμια του. Ότι δεν θα τον ξανακούσω να μου λέει “πάμε. Για ένα ποτό. Ένα ποτό”. Ότι δεν θα ακούσουμε ξανά μαζί Σαλάμ, ότι δεν θα χορέψουμε ξανά reggaeton. Ότι δεν θα ξαναμοιραστούμε τα άγχη μας και τα μυστικά μας, τις στεναχώριες ή τους προβληματισμούς μας.
Όσο τα σκέφτομαι όλα αυτά, χάνω τα λόγια μου. Απορώ με την ζωή και με την Θεία Δύναμη. Αν υπάρχει, τελικώς.
Δύσκολο, στενάχωρο, τραγικό αυτό που θα ζήσουμε σήμερα.