Ένας ήταν, με βλέμμα στο άπειρο
Τι σκηνικό απολαύσαμε και σήμερα.
Λίγη ώρα νωρίτερα είχαμε ηρεμήσει τον Αντωνάκη, το κρυφό ταλέντο του Europa. Ανησυχούσε για το αν βγάλαμε φέτος διαρκείας στο μπάσκετ. Κι αφού καθησυχάσαμε τον Αντώνη ότι μαζί θα κάνουμε ντου στο παρκέ του… ΣΕΦ, αν και του χρόνου δούμε μηδέν εις το πηλίκον, παρκάραμε μπροστά στο “κοτέτσι” ή “λαγοφωλιά” η “ερυθρόλευκο εξοχικό”.
Επιστρέφοντας από απέναντι απολαύσαμε τον βάζελο. Έπρεπε να το δείτε το θέαμα. Μπροστά από την Θύρα 14. Τρεις καρέκλες, ένας λαγός. Στις άλλες δύο κάθονταν… διάφορα πράγματα. Με την πλάτη στραμμένη στην “φωλιά” ο “λαγός”, ραδιόφωνο που να παίζει δυνατά ελληνική ροκιά (μην ρωτάτε εμάς, από ροκιές ξέρει ο καδάρχης), τσιγάρο στο στόμα η “όρνιθα”, το πόδι πέρα δώθε στον ρυθμό της μουσικής και κάτι μουρμούριζε ο βλαμμένος (προφανώς τους στίχους). Το δε βλέμμα στο άπειρον.
Μάλλον, σκεφτόταν τι σφαλιάρες θα φάνε πάλι την νέα χρονιά.